Cam ndυ zhυmυrυ gnυ shυrbes
C'u nghe dii monu t'e θom
O t'i bυgnυ u tierve pies:
Ngh'υsht sυmunt, e nghesht gliavom
Geazh nυngh υsht, nυngh υsht shυrtim
Mυncu glip monu glievron;
Sυ mυ ndittet zhiarr o tυ tim
Po sa vet curmin me gliossυn
Mbυ garee, e mbυ χidhim.
Mυ gehυzhon, pra mυ gliacossυn
Me piagkîrυ, e me dhυmpim
Cûrυ ndυ mâlυ tυ madh my strossυn.
Gnυ trυcuzh chυ nυng scioχ
Si arcdevarcu mυ shtrυncon
Gnυ chυshtυgnυ o glis. U gnoχ
Po se magli sυm gaidhon
Me atto faghe fiettulore
Nd' ujftogta. Mυncu cion
Ndatto lacca tυ χiesore
Cu eθêl pushion vetmia,
Ndυn kiarrυnne gliartulore.
Immia zhυe mose jushtria
Θartii zhezha, e gchiacculore.
Cush mi bυn chυto nodhia!
Gnoi jam u magkiepsuarυ
S nga ghêrυ mυsticossime
Po si gnυ sυmuntie i shtruarυ
Pa ndilhgchim. U mbυ dhυmpime
Dittυn shcognυ, si natta; mua
Deckia, e gchiela m'u shtrυmbua.

Kam ndë zëmër një shërbes
Ç'u ng' e di monu t'e thom
O ti bënjë u tierve pies:
Ng'ësht sëmunt, e ng'ësht lavom
Gaz nëng ësht, nën gësht shërtim
Mënku lip monu lievrom;
Së më nditet zjarr o të tim
Po sa vet kurmin me losën
Mbë hare, e mbë hjidhim.
Më gëzon, pra më lakosën
Me piaxhirë, e me dhëmpim
Kurë ndë mallë të madh mi strosën.
Një trëkuz çë nëng shoh
Si arkdevarku shtrënkon
Një kështënjë o lis. U njoh
Po se mali sëm gaidhon
Me ato fagje fietullore
Nd'ujë t' ftohta. Mënku çon
Nd' ato llaka të hjiesore
Ku ethel pushon vetmia,
Ndën qarëne lartullore.
Imia zë mose jushtria
Tharti zeza, e gjakullore.
Kush mi bën këto? Nodhia!
Njoi jam u magjepsuarë
Si nga gjerë mëstikosme
Po si një sëmundie i shtruarë
Pa ndillxhehim. U mbë dhëmbime
Ditën shkonjë, si nata; mua
Dekia, e gjella m'u shtrëmbua.

Tal mi sento nel cuore, romito arcano un essere
che io comprendere nol so,
né altri farne parte.
Non é una infermità, una piaga non é!
Non é riso, né sospiro,
non invecchiato lutto: ma neppur consuolo é per me.
Essere che né fuoco né gelo mi sembra;
mi divora pertanto insensibilmente il corpo,
or dal contento or dal pianto.
Mi allegra, poi mi abbatte, mi bea e mi contrista
tosto che mi abbia spinto in un grande affetto.
Stretta mi si cinge attorno
al corpo una fune ritorta,
via più che l'edera con mille braccia
ad una quercia ad un castagno, non si avviticchia.
Conosco sol io, che l'aperta altura de' monti,
da fronzuti faggi ombreggianti
gelide acque, non mi ristora:
Né l'animo mio trova
nella fresca amenità delle valli
(ove sotto all'ombra che stendonvi
altissimi cerri tacita divina la solitudine si posa)
altro che nere-sanguigne guerre affannose.
E chi tutto ciò in me partorisce? L'odio.
Ecco son io come affatturato da un'ora misteriosa,
e come sotto l'influsso di un malore
incomprensibile deliro.
Io tra le pene aspre vivo il giorno,
né mi soccorre la notte: a me
e la vita e la morte son disviate.