1
Cu vo gkυnte formade copiglie
Cυ mua zhυmrυn cà gkîri mυ nzôre.
Ti mυ θerte, mυ vrave, mυ shkôre
E pυr moon nchυ mυ θee: U shυrò.

2
I gliacossur pa mai glievrosii
Cam vυdes me ndυ orex gnυ chυshiil
Se mυ lhosse, sâ rrôva, si diil,
Se pυrpara θee υgh e prâ jo.

3
U sυ cam mυυ ndυr eshtυrat fukii,
Sυ cugltogn sâ vlépe durova
Pυr sâ glium e sâ dète chυrcova,
Si gnυ fiaagl tυ chυrcògna nca ti.

4
E sâ gkiuurm u ndυr piglia e ndυr maglie
Gliee pυr tij nυn bréshυr e ndυ shii;
Por sâ boor edhe shchélha, e χidhii
Sa mburôva tυ θom, u ngehυ di.

5

U dii ditta e mυ gkietti se chiaja
Tas u err e u immieri vagltòja,
Arruu natta e mυ cioi se shertòja,
Gnυ garee oh! tυ spavur gnigné.

6

Ara, gluglie, pυrrégne, gliυpusha
Malhe tυ borυn e reχe θυrritta
Se t' chjajin me mua cυ cûr ditta
Mυ χaraxi prâ m'iccu carré.

7
Ti e shùrdhur, ti e cheke, ti agriòs
Keve vash ndυr gkiθ atta shertimme
E tij vettυm me zhumer tυ brimme
Pee u mosse anamessa nda'attà.

8
Nanni ndυndu, mi shigh si gnυ gliuglie
Cυ ke preer pâ θcâ dieli,
Se dirùzhe ju prùar edhe kieli;
E ni e vartur te baglta rri shtun.

9
Ti m&υ à uðr e s â m uða t uð pυglkien,
Ti ampniin e pυrdashur mυ vodhe
e gareen ncâ dittash mυ sdrodhe
Sâ ni speelh mυυ as cam u gkicun.

1
Ku vë gjënte, formadhe kopile
Ç'mua zëmërën nga gjiri m'nzore.
Ti më therte, më vrave, më shqore
E pra mëngu më the: U shëro.

2
I liakosur pa mai lievrosi
Ka vdes me ndë oreks një këshill
Se më lose sa rroja, si dillë,
Se përpara the ohë, e pra jo.

3
U së kam më ndë eshtra fuqi,
Së këltonjë sa vllepe durova
Për sa lume e sa dete kërkova,
Si nje fjale të kërkonja nga ti.

4
E sa gjurme u ndë pilja e ndë male
Le për tij nën breshër e ndë shi;
Po sa borë edhe shkela, e χidhi
Sa mburova të thom u ngë di.

5
U di dita e më gjeti se qaja
Tas u err e u i mieri vajtoja
Arru nata e më çoj se shertoja
Një hare oh! të spavur njinje.

6
Ara, lule, përrenje, lëpusha,
Male të borëne e rehe thërrita
Se të qajnë me mua kë kur dita
Më haraksi e pra m'iku karre.

7
Ti e shurdhur, ti e keqe, ti agrios
Qeve vash ndë gith ata shertime
E tij vetëm me zëmer të brime
Pe u mosse anamessa ndë ata.

8
Nani ndendu, mi shih si një lule
Çë ke prerë e pa i thaitur nga dielli,
Se diruxhë ju pruar edhe qielli;
E ni e vartur te balta rri shtun.

9
Ti më bëre sa mua të pëlqieu,
Ti ampniin e përdashur më vodhe
E hareen nga dittash më sdrodhe
sa një spel më as kam u gjikun.

1
Dove sosti, o nobile altera donzella,
che mi strappasti dal petto il cuore?
Tu mi feristi, spegnesti e dissipasti la vita:
e in tutto il tempo detto non mi hai: Ti risana.

2
Affievolito senza mai sollievo di consolazione,
devo or morire con nell'animo il pensiero
che mi consumasti come cera, mentre che vissi;
poiché mi dicesti sì e dopo negasti.

3
Io non ho più lena nelle ossa; né ricordo
quanti portai affanni; quanti fiumi, quanti
mari in cerca ho percorso, anelando la grazia
d'una tua parola.

4
E quante orme in boschi ed in monti stampai
per te sotto alla grandine e con pioggie,
e poi quante nevi calcai e versai pianti
non so narrare.

5
Comparve il giorno e mi rinvenne piangente,
ei già imbrunava ed io durava nel duolo;
arrivò la notte e trovommi sospiroso dietro
una gioja che disparve fugace.

6
Messi, fiori, convalli, arbori fronzuti,
monti nevosi, colline io chiamai ad esser
meste meco da quando il giorno albegiommi
e dopo breve annuvolossi.

7
Tu sorda, tu crudele sola, tu ingrata fosti,
o fanciulla a' miei tanti lamenti; e
te sola sempre vid'io fredda e a me straniera
del cuore in mezzo a quell'universo.

8
Ora sii contenta! e m vedi come un fiore,
che fu reciso e poi inaridito dal sole, mostrandoglisi
infesto pur azzurro il cielo, e che giace
buttato nel fango;

9
Tu a me facesti quel che ti piacque, tu si
amata mi frodasti della pace, e mi troncasti
la letizia in ciascun giorno; fino a che
ora ho speranza in cosa del mondo.